Sinds gisteren zijn we met 7 miljard mensen, één miljard meer dan 12 jaar geleden. Het wordt drummen op aarde. 7 miljard. En welk nummer ben jij? Kunnen we ons eigenlijk voorstellen hoeveel 7 miljard wel is? Hoe klein en nietig wij zijn tegenover die grote wereldbol die meer dan 7 miljard mensen kan dragen? En die je toch nauwelijks ziet in ons immense heelal?
Toch biedt deze mijlpaal voor ons allen zowel een kans als een uitdaging: kennis zal zich sneller dan ooit kunnen verspreiden, maar de kloof tussen arm en rijk wordt steeds groter. Meer mensen dan ooit in onze geschiedenis worden blootgesteld aan voedsel- en watertekort. We moeten dringend iets doen aan de balans op onze wereldbol, vooraleer de weegschaal helemaal naar de verkeerde kant overhelt.
Intussen is de strijd gaande om in welk land het zeven miljardste kind zou geboren zijn. Het ene land na het andere duidt een baby aan die de titel ‘zeven miljardste’ mag dragen. Ik stel voor om de aandacht te richten op een meisje uit een sloppenwijk in India, omdat dit het snelst groeiende land is. En zodat we erbij stilstaan dat er voor miljarden mensen nog veel moet gebeuren eer ze zich zo ver kunnen ontwikkelen dat ze de vrije keuze hebben over hoeveel kinderen ze later krijgen.
Laten we ervoor zorgen dat zo veel mogelijk kinderen die tijdens de laatste 12 jaren geboren zijn, leren solidair zijn met de medemens, leren begrijpen dat we uiteindelijk allemaal op elkaar lijken. De tentoonstelling ‘6 miljard mensen’ van Yann Arthus Bertrand toont ons dit heel duidelijk: ondanks cultuurverschillen worstelen we met dezelfde vragen en geven we gelijkaardige antwoorden.
In het Chinees hebben de woorden kans en gevaar een gemeenschappelijk karakter. Crisissen zijn een gelegenheid tot leren, veranderen en keuzes maken. Hopelijk grijpen we met ons allen deze kans.