Elk jaar klinken we begin januari tijdens een burenreceptie op het nieuwe jaar. Een heerlijk moment in de – op het vlak van buurtschap – asociale wintermaanden. Vroeger werden de voorbereidingen van het feest getroffen tussen pot en pint bij Véges of in het Kostershuys. De moderne tijd heeft daar echter enige verandering in gebracht.
Het begon met verslagen van de cafébesprekingen via e-mail. Enkele dagen na de bijeenkomst dwarrelde er een luchtige e-mail binnen over het reilen en zeilen van de festiviteiten. Waarna alle leden van de vergadering één voor één op ‘allen beantwoorden’ klikten en de nodige opmerkingen en aanvullingen doorstuurden. Onze inbox stroomde over maar je spaart op die manier verschillende vergaderingen uit.
Niet zo sociaal. Wèl efficient.
Omdat de jeugd e-mail passé vindt, moesten er ook andere middelen ingeschakeld worden. Een heuse facebookgroep van ‘De Boven’ werd vorig jaar boven de doopvont gehouden. Sindsdien worden de afspraken gemaakt via status-updates.
Buurman X schrijft ‘dat het hoog tijd is om in actie te schieten en bij wijze van startsein ergens rond een cafétafel af te spreken’.
Buurman Y vindt dit onmiddellijk leuk en de rest heeft het voorlopig te druk om hun facebook te checken.
Het bericht belandt in de archieven van Cyberland waardoor de vergadering doorgaat zonder aanwezigen.
Dan maar overleggen via sms. Van op het keukenaanrecht volgt de ene tuuttuut de andere op.
Nood breekt wet.
Klinken op het buurtschap kan op het evenement zelf wel.
Tot thuis de bel gaat. Dingdong. Warempel!
Een buurman: ‘Ik kom even zelf langs, al dat ge-sms en gemail.’
En gelijk heeft hij. Via Facebook ken ik intussen iedere kerstboom van Wiemesmeer en omstreken. Maar als een buurvrouw wordt geopereerd of een buurman naar het ziekenhuis moet, dan hoor ik dat pas als ze terug thuis zijn. Achter de computer lukt het me blijkbaar beter om sociaal te zijn dan in het echt. Intussen geef ik te weinig aandacht aan echte mensen, zonder ‘e-profiel’. Met als resultaat enkele failliete vriendschappen. ‘Defrienden’ heet dat tegenwoordig. Maar dan zonder muisklik. En mèt spijt in het hart.
Hoog tijd voor het echte ‘social network’: een kaartje in plaats van een berichtje, een babbeltje boven een chatsessie.
De buurmannen hebben intussen een remedie voor de nieuwe ziekte gevonden: inschrijven voor het feest kan binnenkort bij een echte borrel. Want proosten kan nog niet via sms. Gelukkig!
Eerst nog even mijn berichten controleren en dan … anderen liken in het echte leven.