Een van de eerste stenen van het leven wordt in de basisschool gelegd. Want wanneer iemand je in je jeugd erin kan doen geloven dat je ergens goed in bent, kom je wel op je pootjes terecht. Mijn fundament werd gelegd in het schooltje van Gewaai. Vanaf het derde leerjaar trokken we naar de meisjes- of de jongensschool. Wiemesmeer was op dat vlak ver vooruit op zijn tijd. Daar mochten jongens en meisjes hun hele schoolloopbaan gemengd achter de banken zitten.
Nu is de schoolkeuze minder vanzelfsprekend. Zeker nu er in drie scholen een enthousiast team klaarstaat voor je kind. Een groep die je kind bescherming geeft tot het durft glans te geven aan het leven van anderen, die je kind toont dat wonderen de wereld nog niet uit zijn, die je kind houvast en richting geeft op het pad van thuis de wijde wereld in. De StapSteen, de Wonder-wijzer en De Parel: schoolgaan wordt met zo’n naam vanzelf al leuk.
Maar niet enkel de naam maakt van de school een avontuur. De tijd van het piepende krijtje is voorbij, tegenwoordig staat het digitale bord centraal. Ik verzamelde vroeger prenten van Artis Historia, de kinderen van vandaag zoeken info via google. Geen zeldzaam moment school-tv meer, maar elke dag een Karrewiet-aflevering in de klas. De weeë geur van de stencilmachine maakte plaats voor de geur van vers gemaakte frietjes op een of ander klasfeest. De breimoeders zijn vervangen door taxi-ouders die rijden naar de Lieteberg, het containerpark of residentie Oosterzonne. De juf kom je niet enkel op school of in de buurt tegen, maar ook op facebook.
Toch deelt wie aan de schoolpoort staat nog steeds dezelfde zorgen, dezelfde hoop. Dit is voor veel (groot-)ouders de belangrijkste bezigheid van de dag. Met open armen je kinderen opwachten. Van de stress, rush rush, naar mindful wachten. De tijd valt even stil. Vanuit het hectische leven terug de beste moeder van de wereld proberen te zijn. Een dikke knuffel, een aai over het hoofdje, een berisping, een knipoog. En als we eens een mindere dag hebben, wordt ons dat onmiddellijk vergeven. Als lotgenoten vormen we een front. Samen trotseer je regen, kou en sneeuw. Wie het moeilijk heeft op het slagveld, moet worden bijgestaan. Op een kluitje onder de paraplu ervaar ik het ‘ik-hoor-hier-thuis-gevoel’.
Onze kinderen zullen de stormen wel aankunnen, hier wordt er stevig aan hun fundament gebouwd.