Beste Aidan Chambers
10 jaar geleden kreeg ik dit top-boek van een top-klas. Met al hun namen op de eerste lege bladzijden. “Ge moogt het einde wel nog niet lezen, hoor, mevrouw,” deden ze me beloven. Mijn schatten kenden mij. Als een boek te dik is om het in één avond uit te lezen, lees ik stiekem vooruit. Nog steeds trouwens. Het bespaart me slapeloze nachten. Bij Dit is alles hield ik me in. Dankzij mijn leerlingen. Het was een openbaring. Niet alleen het einde. Het hele boek. Nog nooit blies een boek me zo van mijn sokken. De hele familie en vriendenkring moest eraan geloven. Allemaal kregen ze de tip om jouw nieuwste boek te lezen.
Telkens opnieuw begon ik Dit is alles te herlezen. Hoe deed je dat? Welke schrijftrucjes kon ik van jou leren? Helaas. Geen enkele keer kwam ik er doorheen. Ik kende het einde immers al. Maar elke keer was ik verbaasd over hoe goed je de denkwereld van een meisje in volle puberteit had kunnen schetsen. Verrukt over jouw schitterende dialogen. Verbijsterd over de dingen die ik altijd had gedacht en gevoeld, maar jij beschreef.
Tijdens mijn studie Jeugdliteratuur mocht ik je in levende lijve in Tilburg ontmoeten. Je vertelde minzaam over hoe je een verhaal met een groep kan bespreken zodat de lezers de diepere betekenis begrijpen. Je methode werkt. Ik heb het meermaals geprobeerd. Op die dag had ik Dit is alles niet bij omdat ik er tegenop zag met het lijvige boek te slepen. Wat heb ik daar spijt van. Jouw handtekening had tussen die van mijn leerlingen moeten staan. Dan had je geweten dat jonge mensen jouw boek zo goed vonden dat ze het aan hun lerares cadeau deden. Dan had je begrepen hoeveel indruk het had gemaakt.
Nu heb ik eindelijk de rust gevonden om Dit is alles een tweede keer te lezen. Ik gunde mezelf elke dag 50 bladzijden. Wat heb ik ervan genoten. Van de eerste tot de laatste bladzijde. En weet je wat bizar is? Nu pas ontdekte ik hoeveel de personages Cordelia en Julie op mij lijken. Als iemand mij ooit wil begrijpen, moet hij dit boek lezen.
Dit is alles is de kroon op jouw Dance Sequence met steengoede boeken zoals De Tolbrug en Je moet dansen op mijn graf. Je was de eerste die jongeren serieus nam. Die volwaardige literatuur voor jonge mensen schreef. Als er iemand de volgende Alma moet winnen, ben jij het. Dank je wel voor jouw literaire parels. Je hebt de jeugdboekenwereld een niveau hogerop gebracht.
Zeer erkentelijke groeten
Goedele Ghijsen