We willen altijd meer en beter. Een groter huis, vakantie in een exotisch land, een duurdere wagen. Iedereen wil slanker, sneller, slimmer lijken.
Ons leven moet perfect zijn. We gaan met twee uit werken, maar waken er voortdurend over dat er voldoende kwali-tijd voor de kinderen overschiet.
Die moeten in ruil wel aan ons ideaalbeeld voldoen. Zij zijn vanaf dag één fotomodel. Het plaatje moet kloppen. Alle attributen assorti. Kleertjes continu vers gestreken. En de moeders na ontelbare moeilijke nachten toch nog in de plooi.
We werken ons uit de naad om ook nog wat me-time over te houden. Want persoonlijke ontwikkeling blijft belangrijk. En in onze relaties voelen we ons mislukt als we niet eeuwig verliefd zijn.
Onze ouders hadden wat bereikt als ze een goede job hadden en er eten en onderdak was voor hun kroost.
Wij leggen de lat hoger. Het glamourleven uit de soaps is standaard geworden.
Moet de crisis dan echt voelbaar worden vooraleer we leren doseren?