‘Mevrouw Ghijsen schrijft voor de krant.’
De bende jongeren valt stil.
‘Echt waar! Ik heb haar artikel gelezen bij mijn oma.’
Alle blikken glijden naar mij.
‘Ja hè, mevrouw? Gij schrijft toch columns?’
Ai, betrapt. Ik knik.
De andere leerlingen trekken hun ogen groot open. Ik heb net een plaats in hun idolenlijstje verworven.
‘Wordt ge daarvoor betaald, mevrouw?’
‘Nee hoor,’ zeg ik. Ik zie in hun ogen dat ik weer in hun achting daal. Niks X-factor. Maar een dorpsgek.
En gelijk hebben ze. Ik ben helemaal gek. Gek van mijn dorp. Dat weet u intussen wel. Natuurlijk erger ik me ook wel eens, maar waar zou dat niet zo zijn? Er zijn zoveel mooie kanten aan ons dorp: de rust van Zutendaal by night, de groene takken tegen een strakblauwe lucht, dat vakantiekindje met blote voetjes achterop de fiets bij haar papa.
Niet voor niets zijn er zoveel mensen die in Zutendaal willen komen wonen. Wie hier weg is getrokken heeft voor de rest van zijn leven een beetje heimwee naar de zoete smaak van eigen dorp. En toeristen strepen de dagen in hun agenda af tot de dag waarop ze weer terug kunnen keren naar hun lievelingsstek.
Maar soms, op de momenten dat de schoonheid in mijn hoofd plaats moet maken voor wat er allemaal beter kan, dan vraag ik me wel eens af: ‘Wat maakt Zutendaal eigenlijk zo bijzonder?’ Zijn het de bossen? De gebouwen? Of de mensen? Ik denk dat het komt doordat de wereld hier nog plat is, nog te overzien. In Zutendaal kan je de grote boze wereld buiten sluiten.
Het is een mes dat aan twee kanten snijdt. Want weet u wat ik het meeste mis in ons dorp? De horizon. Het wordt dan ook hoog tijd om die te verkennen. We vliegen met ons gezin een tijdje uit. Het veilige nest, de thuisbasis zorgt ervoor dat we met een gerust hart kunnen uitzwermen. Even ont-moeten aan het eind van de horizon. Om daarna weer veilig te landen in eigen dorp.
Daarom was dit mijn laatste column. Ik vond het fijn om voor jullie te schrijven. Dank je aan iedereen die me ideeën aanreikte en voor me supporterde. Dank je wel omdat jullie mijn teksten wilden lezen. Ik wens jullie alle geluk! Tot binnenkort in Zutendaal.
P.S.: Omdat ik het schrijven elders toch niet laten kan: als je nu of in de toekomst meer schrijfsels van mijn hand wil lezen, klik dan eens op www.ghijsen.be.