Laatst werd ik 37. Een vrij banale leeftijd; neen, ik kreeg geen nieuwe voorrechten; neen, ik word ook niet tot een nieuwe categorie binnen de mensheid gerekend. Het was gewoon een ontzettend leuke dag met veel lieve mensen om me heen. Geen slingers in de tuin, geen fuifzaal, geen striptease-act. De dag ging zonder al te veel toeters en bellen voorbij. Gelukkig!
Want aan grote festiviteiten was ik dit jaar ook helemaal niet toe. Omdat ik de dingen anders wil aanpakken. Ik heb de laatste maanden mijn leven herbekeken: opgepakt, onder de loep genomen, rondgedraaid en anders neergezet.
37 voelt voor mij toch bijzonder aan. Het is voor mij zowat halverwege, de wissel. Niet van mijn leven, oh nee, ik wil mooi, maar stokoud sterven. Maar ik ben nu ongeveer halverwege mijn actieve loopbaan, mijn productiejaren. Dus nu wordt het tijd dat ik focus op wat echt belangrijk is in mijn leven. Zoals bij een sportwedstrijd: hetzelfde spel maar vanuit een andere richting bekeken.
Tijdens die tweede helft hoop ik dat er enkele mooie doelpunten vallen. Alleszins, als er zich kansen voordoen op het veld van mijn leven, mag ik ze niet meer missen. Want als het spel is uitgespeeld, wil ik er met voldoening op kunnen terugblikken.
Eén ding dat in die eerste helft veel te weinig aandacht kreeg, was schrijven. Want als ik schrijf, leef ik. Dus vanaf vandaag verplicht ik mezelf te schrijven. Om mijn goede bedoelingen onder druk te zetten, start ik met deze blog. Ik weet zeker dat ik er veel plezier mee ga beleven. En ik hoop van harte dat jij er ook deugd aan zal hebben. We’ll never walk alone!