Tijd is de echte luxe. Dat hoorde ik laatst in een lezing van Pedro De Bruyckere. Zijn uitspraak bleef hangen. Niet de laatste nieuwe flatscreentelevisie, niet de laatste versie van de iPad, niet de nieuwste 4×4. Maar tijd is in de mode. Dát heeft niet iedereen. En dát zouden we allemaal willen hebben.
We zijn continu op zoek naar rust. We moeten terug leren dromen en vertragen. Zo vertelde Tom Palmaerts in een andere lezing.
Op vakantie ontdek ik hoe waar het is. Hoeveel deugd het kan doen: zalig lezen op een bankje in de zon omringd door fluitende vogels en zoemende bijen, bloemen langs de weg plukken en drogen in een tijdschrift, bijbabbelen aan het vuur in de haard in de tuin. Ontdek ik dat het in de dorpjes in het zuiden nog kan. De mensen hebben er niets te veel. Met de eenvoudigste dingen brengen ze sfeer. En als ze even weg moeten, laten ze de deur van hun huis of winkeltje gewoon open. Tijd kan je immers niet stelen.
Dus neem ik me voor om tijd te maken om te leven. Het is hoog tijd.