De Sint bracht dit jaar bij extra brave kindertjes een i-pad. Ik verdenk hem er zelfs van dat hij hier en daar ook bij minder brave jongens en meisjes een tablet in de schoen leverde – in de hoop dat ze mèt i-pad wel zoet zullen zijn.
De Goedheilig man maakte 1700 jaar geleden drie arme zusjes blij toen hij hen het geld bezorgde voor hun bruidsschat. Dankzij Sint-Nicolaas moesten ze niet tegen betaling op de hoek van de straat gaan staan.
Op 6 december 2012 ontdekten de minder fortuinlijke kinderen bij de ochtendlijke gespreksronde in de klas dat Sinterklaas andere kinderen toch liever moet zien dan hen. Stilletjes hebben ze zich voorgenomen om dit jaar echt flink te zijn. Al tien dagen lang wringen deze kinderen zich in allerlei bochten om te voldoen aan de normen van de middenklasse.
We weten allemaal dat het onmenselijk is voor een kind om dat een jaar lang vol te houden. Maar volgend jaar zijn hun ouders gewaarschuwd. En voelen zij zich verplicht om er alles aan te doen om een tablet bij de Sint te bestellen. Liefst één met een appeltje op de achterkant, want hun kind moet niet onderdoen doen voor de klasgenootjes. Waarop ze veroordeeld worden. ‘Dat ze daar toch wèl geld voor hebben.’
Al jaren is Sinterklaas niet meer democratisch, maar dit keer is hij toch ernstig over de grens gegaan. Binnenkort hebben we hem opnieuw nodig om te zorgen dat mensen door hun schuldenberg niet in de prostitutie belanden.
Intussen is de Kerstman op pad. Duizenden lichtjes geven glans aan de winkelstraten. We hebben ons boodschappenlijstje voor de ganzenlever, kreeft en echte champagne al klaargelegd. De kerstboom schittert in de woonkamer. Met nieuwe decoratie in de takken. En een torenhoge stapel pakjes als finishing touch. Voor het kindje Jezus is geen plaats meer. Zelfs Kerstmis heeft niets meer met de stal te maken.
Kunnen we iets afspreken? Als binnen vijf dagen de wereld níet vergaat.
Zullen we dan toch komaf maken met deze wereld van consumptie en nep-geluk?
Om ‘zijn’ terug belangrijker te maken dan ‘hebben’.