18u10: Het heeft heel wat voeten in de aarde gehad: dochter wou de cliffhanger van een of andere serie nog zien, zoon moest op computer nog enkele monsters neerhalen. Maar oef. We zitten aan tafel en voor één keer ben ik erin geslaagd iets te koken waar niemand bemerkingen over heeft. Het is gelukt. Happy family aan tafel.
De telefoon rinkelt. Manlief lacht: ‘Dat is je vriendin’. Ik frons mijn wenkbrauwen. De vriendin is aan het werk. Het herhaalde belsignaal doet me toch opnemen – net het belletje van Pavlov – en ik (de hond) begin al te ‘kwijlen’. Eén verschil: ik laat mijn eten staan i.p.v. het op te schrokken.
“Mevrouw, ik ben Wendy van Scarlet Internet, klopt het dat u de internetverbinding …” Geen speld tussen te krijgen. Ken je dat?
De hond in me moet moeite doen om niet te blaffen: “Mevrouw, wil u volgende keer als u belt, eerst vragen of het past?”
Ik duw de telefoon af. Geen nette gewoonte, maar mijn happy family wacht.
Trouwens, ik ben geen hond. Ik kan zelf beslissen wanneer ik productinformatie wens. En wanneer ik mijn voer wens op te eten.