‘Hey, hoe is uw vakantie geweest?’ zegt een leerling in ware Mean Girls-stijl. Ze begroet in de inkomhal van de school één van haar vriendinnen. De ander doet het hele verhaal. Een groepje meisjes troept samen rond de twee sterren. De ‘OH MY GOD!’s vliegen heen en weer. Ik voel me een personage in een tienersoap. Zij, de knappe meisjes, volledig mee met de mode en het haar in de juiste plooi. Ik, de leerkracht uit de vorige eeuw waarin je als tiener nog jezelf mocht zijn.
De wereld van onze leerlingen is zo anders dan die van ons. Zij groeien op met het wereldwijde web via hun wrijftelefoon continu beschikbaar in hun broekzak. Levenslang zitten ze in een tsunami van beelden. Al van kleins af aan zijn ze bezig met het in stand houden van hun profiel. Prikkels verleiden hen voortdurend. Het level dat ze ‘s nachts behalen in games weegt wel eens zwaarder door dan de schoolse resultaten. Na school snellen ze niet naar hun studeertafel maar spreken ze met hun weblief af om te gaan chillaxen. ‘You Only Live Once’ is hun meest gebruikte argument. Geen zin om op te letten? ‘YOLO!’ Tijd te kort om te studeren? ‘YOLO!’ Een horror rapport? ‘YOLO!’ Het was niet voor niets ooit het jongerenwoord.
Het concept school lijkt prehistorisch. Er zijn gevangenissen die er meer uitnodigend uitzien dan sommige schoolgebouwen. Heel wat jongeren gaan dan ook niet graag naar school. De lessen worden nochtans zo leuk mogelijk gemaakt. ‘De leerkracht is je vriend’ is het motto. Leraren wringen zich in allerlei bochten met beeldmateriaal en bordboeken. De leerstof wordt grondig voorgekauwd, zodat onze pupillen geen indigestie over houden aan de hoeveelheid kennis die ze moeten verorberen. De nieuwste trend is het verlagen van de lat. En toch slagen we er niet in de leerlingen echt te boeien. Omdat boeien net iets anders is dan opleuken.
Want daar zijn onze leerlingen zoveel beter in. ‘Heb je door dat ik besta?’ roepen ze vanop hun eiland in de oceaan van beroemdheden. Want in onze wereld van de i-phone, i-pad en i-tunes, is ‘I love you’ van ondergeschikt belang. Misschien heeft de jeugd net daar nood aan. Op dat vlak is er in al die jaren nog niets veranderd. Dat ze worden gezien, is ook voor hen levensbelangrijk. Een vergeet-mij-nietje op elke bank, dat zou pas een kingsize investering zijn.
Foto van Deleece Cook via Unsplash.