Op school is er na een lange verbouwing licht en lucht in de gangen. Ik loop graag door deze hoofdslagader van de school. Een groep lachende meisjes uit het vierde loopt me op de antieke houten trap tegemoet. ‘Mevrouw, we missen u!’ Nog maar ochtend en mijn dag is alweer goed. ‘Ik mis jullie ook’, beken ik. Hun glimlach wordt nog groter, maar hun ogen vragen of ik de waarheid spreek.
Het is echt waar. Als je een schooljaar samen op weg gaat, is loslaten moeilijk. Zeker bij leerlingen met wie het echt klikt. Ik hoop dat ze langzaamaan wennen aan hun huidige leerkrachten en ook hen leren waarderen.
Maar ook de leerlingen met wie het contact moeilijk was, wens ik het allerbeste toe. Ik kijk bekommerd toe als ze steeds opnieuw hun vleugels kwetsen in hun strijd om vroegtijdig de gekregen grenzen te doorbreken. En ben blij als ik zie dat ze bij iemand anders wel de juiste persoon hebben gevonden. Iemand waar ze een beetje van kunnen leren hoe ze het leven in kunnen vliegen.
Ik mis mijn leerlingen van vorig schooljaar. Allemaal. Maar ik heb geluk: elk schooljaar weer mag ik stap voor stap op weg met nieuwe persoonlijkheden. Elk schooljaar word ik rijker door mijn leerlingen. Ook al moet ik hen elk schooljaar met pijn in het hart, maar vol vertrouwen uitzwaaien.
