‘Wij willen een uniform!’ was het idee van een aantal leerlingen na de eerste overlegvergadering van de klaskapiteins.
De leerkrachten die zelf ooit in het keurslijf van een uniform staken, slikten. Het beklemmende gevoel onzichtbaar te zijn in de massa bekroop hen weer.
Enkele dagen later bleek dat de epidemie zich uitbreidde. De ouderejaars vroegen ook al om een uniform.
Konden onze jongeren wel inschatten wat het betekent dag in dag uit een uniform te moeten dragen? Zouden de leerkrachten binnenkort hun energie moeten steken in het vitten op uniformovertredingen? Het werden spannende dagen, niet enkel voor het personeel, maar ook voor de tieners die een collegeuniform niet zagen zitten.
Gelukkig sprong de groep pr op de kar en mochten zij – zonder proefproject, maak dat mee!- een truienactie lanceren.
De verkoopdagen waren een succes. We moesten zelfs extra bestelmomenten organiseren. ‘Mevrouw, wanneer krijgen wij onze trui?’ was de meest gehoorde vraag in de wandelgangen.
orige week was het dan zover. Nu kunnen we ons op school nestelen in een zachte VJC-sweater. De koude lentedagen zijn op slag beter te verdragen.
Leerkrachten en leerlingen bevolken het college in dezelfde trui. Stijlgoeroes zouden er waarschijnlijk grijze haren van krijgen, toch zijn onze tieners trots op hun nieuwste aanwinst: in vrolijk blauw of rustig grijs. Deze trui maakt aan iedereen duidelijk dat ze er bij willen horen.
Blijkbaar zitten onze leerlingen graag op onze school. Zou dit komen omdat ze vaak genoeg zichzelf kunnen zijn? ‘Je een nummer voelen’ hoort niet op het VJC thuis. Bij ons tel je mee: van XS tot XXL.