Heb jij ook carnaval gevierd de afgelopen week? Een masker opzetten en de pannen van het dak feesten, het kan deugd doen. Oorspronkelijk was Vastenavond een zeldzaam moment waarop de gewone mens zich een keer mocht laten gaan.
Nu leven we in een wereld waarin overdaad troef is. Als we ergens zin in hebben, trekken we de voorraadkast open of spurten we naar de nachtwinkel. Het leven slingert ons van de ene uitspatting naar de andere. Onze koelkasten zijn zo groot, dat we voortdurend op de rem moeten staan. Want al verleidt dat lekkers ons voortdurend, maatje 34 lonkt naar ons vanuit de etalage. We vreten we ons alle dagen te pletter, toch zijn we het hele jaar op dieet, het vasten van onze tijd.
Als we het woord vasten horen, denken we aan priesters, kruisen en kathedralen. Toch is de vasten van alle kerkelijke gebruiken nog het meest van onze tijd. Vasten trekt ons aan de mouw om even stil te staan bij alle luxe en comfort in ons leven. We krijgen veertig dagen de tijd om stil te staan bij gewoontes waaraan we vasthouden. Bij gebruiken die ons leven binnenslopen en waaraan we ongemerkt zijn vastgeroest. Niet vastklampen, maar loslaten is de boodschap.
Maar vasten moet niet altijd minder zijn, het kan ook meer zijn. Meer aandacht voor de andere, meer tijd om stil te staan bij wat echt belangrijk is, meer vasthouden aan de waarden waar we voor staan.
Vasten lijkt op een berg die we niet kunnen overwinnen. We hebben de neiging om op te geven voor we begonnen zijn. Maar ook bergbeklimmers vallen wel eens, daarom zijn ze vastgeketend, vastgeklonken aan de andere. Vastberaden werken ze zich samen naar de top. Wie vasthoudend solidair is, komt er uiteindelijk.
Zullen we deze vasten onze berg beklimmen? Met vaste tred een nieuw leven tegemoet.