Vluchtweg

Ken je een mens ooit echt?
Ik denk het niet.
(Nadesh)

Gelukkig. Er was blijkbaar nog een nieuwe. Hij zat alleen op de eerste rij. Die fout zou ik deze keer niet maken. Ik kon beter achteraan gaan zitten, tussen de draken. Liever dat dan zelf opgegeten worden.
Twee tellen later dirigeerde Jana me weg. Misschien had ik het toen al kunnen weten.
(Miro)

‘Ik zit hier.’
Ze keek naar me op als een stokstaartje, lachte zenuwachtig en schoof een stoel verder. Dacht dat kleintje echt dat ik naast haar wilde zitten? Ik zuchtte. Eén blik naar Eef volstond. Ook zij gooide haar tas op de bank. ‘En ik zit hier.’
Ze droop af, met de staart tussen de benen.
Toen kon het schooljaar echt beginnen. Mijn territorium was afgebakend. Ik keek over mijn savanne uit.
(Jana) 

“‘Perplex’ is het enige woord dat het leesgevoel kan vatten dat overbleef.” (Jongerenboekensite.gent)

“Alsjeblieft, lees dit boek. De Miro’s, Jana’s en Nadeshen hebben ons nodig.” (Nikki leest)

“Een waarlijk beloftevol debuut, waarvan vooral de manier waarop de auteur de spanningen verwoordt die pesterijen veroorzaken, lang blijft nazinderen.” (Jan Van Coillie op www.lees-wijzer.be)