Ze babbelen, roepen zelfs. Zonder rekening te houden met de andere bezoekers. Ze raken ieder kunstwerk met hun handen aan. De beste plaats om hun fruitsla op te smullen? Midden in de installatie van het kunstwerk. Een van de toezichters doet teken dat ze moeten zwijgen. Met een lip tot op hun tenen zitten ze de straf uit. Tot de boeman uit het zicht verdwijnt. En dan begint het getater opnieuw. Als leerkracht heb ik al heel wat dingen meegemaakt. Maar dit tart iedere verbeelding.
Want vandaag zijn het geen tieners. En de kinderen rondom me gedragen zich ook voorbeeldig. Het zijn volwassenen die gaan voor hun eigen noden eerst. Niet één groepje dat zich geen houding weet te geven, maar over het hele Harmonic Fields heen worden de vier basisregels met de voeten getreden. Wat leven we onze jeugd voor? Ik sla blauw uit van ergernis. Maar hou me in. Zouden we dat niet vaker moeten doen? Jezelf beheersen uit respect voor een ander.
Op weg naar huis steekt een auto XXL me voorbij aan XXL-snelheid. Alweer een volwassene. Binnenkort gooit één van hen het me vast weer voor de voeten: ‘Amai, die pubers, daaraan lesgeven zal niet gemakkelijk zijn!’
Ik denk dat ik mijn antwoord ken.
Goedele Ghijsen