Met vijf vriendinnen spraken we af rond de tafel van de dorpsherberg. Vroeger kraakten we in de VKSJ-tent Liebfraumilch uit de Aldi. Nu bestellen we een glas goede wijn met babbelhapjes. Dat laatste is een zaak van levensbelang.
Vier van ons zijn in Zutendaal blijven hangen, de vijfde droomt er af en toe stiekem van om terug te keren naar haar roots. Het is weer een hele tijd geleden dat we elkaar zagen, maar de vriendschap heeft zich diep in onze harten genesteld, de klik is er altijd weer snel. Door de jaren heen hebben we lief en leed gedeeld. Dit zijn vrienden die je kan bellen als je je zorgen maakt nadat je kind hard is gevallen. Die je laten vertellen als je het moeilijk hebt op het werk. Die je mag wakker maken als je in nood bent.
Ik schuif als laatste aan bij het kliekje. Het gesprek gaat over de communiefeesten.
Eén van de vriendinnen merkt op: ‘In Wiemesmeer hadden ze ook goed weer met de communie.’
‘Natuurlijk,’ zeg ik, ‘ge krijgt het weer dat ge verdient.’
‘Drie van ons hebben zondag schoolfeest!’ roept een ander uit.
‘En het gaat regenen,’ zucht de laatste.
‘Als ze bij ons op school horen dat die van Wiemesmeer zeggen dat ge het weer krijgt dat ge verdient …,’ vult de tweede aan.
Hun gezichten staan op slecht weer. Ik besef dat ik een blunder heb geslagen. Tevergeefs probeer ik hen ervan te overtuigen dat de zon echt wel zal schijnen.
Op zondag voel ik iedere regendruppel in mijn hart. Wat heb ik toch gezegd? Het schoolfeest van de vriendinnen valt in het water. De dag erna hoor ik gelukkig dat iedere school op zijn manier een mouw aan het slechte weer heeft kunnen passen.
Een paar weken later is het weer nog steeds niet T-shirt-proof, ook al staat de zomer in de startblokken. Nu is Wiemesmeer aan de beurt om te feesten. Er is nog maar een waterkans op goed weer. Ik begin te bidden. Breng eieren naar de clarissen. De weergoden beslissen er helaas anders over. Ik zie er bijna tegenop mijn vriendinnen onder ogen te komen.
Op het laatste nippertje wordt het schoolfeest in Wiemesmeer een dag vervroegd. De hele zaterdag zijn leerkrachten en ouders in de weer om op tijd gereed te staan. Sommige ouders moeten verstek laten gaan. Als kapster kan je je klanten nu eenmaal niet met een ‘slecht-weerborstel’ laten zitten. Gelukkig zijn er toch heel wat supporters om met de kinderen mee te vieren.
De zon breekt door de wolken. Ik zal bij de volgende vriendinnenavond mijn uitspraak moeten weerleggen: ge krijgt het weer dat ge verdient, maar Belgisch weer moogt ge een handje helpen.