Heb jij dat soms ook? Die gedachte dat je veel te lang de focus fout hebt gelegd?
Al van kleins af aan deed ik alles om de perfecte dochter te zijn. Op mijn achttiende besloot ik me toe te leggen op het volmaakte leraarschap. Toen ik pas getrouwd was, kwam de ambitie voor fantastische huisvrouw er ook nog bij. En ten slotte moest ik van mezelf de beste moeder aller tijden worden.
Natuurlijk lukte dat allemaal niet. Altijd was ik minstens net niet goed genoeg.
oms was het zelf veel erger dan dat. Waardoor ik iedereen in mijn omgeving, maar vooral mezelf op de zenuwen werkte.
Intussen vraag ik me wel eens af waarom ik zoveel energie in de vervolmaking van deze rollen heb gestoken. Hoe komt het dat ik zo laat ontdekte dat ik tijd moet durven maken voor mijn echte dromen? Voor het vuur dat binnen in me brandt? Voor een rol die me meer op het lijf geschreven is?
Weet je wat gek is? Sinds ik minder vaak perfect wil zijn, zie ik mezelf veel liever. Er is minder stress in het huishouden, ik ben een rustiger moeder en een betere leerkracht. (Alleen mijn ouders moeten nog wat wennen aan hun andere dochter. 😉 ) Maar vooral: er schiet plots tijd over om scherp te stellen op de echte brandpunten van mijn leven.